از قرن سوم تا قرن ششم میلادی، استفاده از شیوۀ رنگرزی گرهی در رنگرزی ابریشم چین رایج بود و مردم از طبقات اجتماعی مختلف – چه اشراف چه مردم عام می توانستند از پارچه های ابریشمی که با این شیوه درست شد استفاده کنند. در این دوره با تعمیق مبادلات بین شرق و غرب، عناصر غربی بیش از پیش وارد صنعت تولید ابریشم سنتی چین شد و می توان گفت این دوره، نقطۀ عطف در تاریخ ابریشم چین به حساب می آید. به عنوان نمونه، نقش «دو بال» که در هنر معمار و تاج پادشاه به کار می رفت هم در سلسلۀ شمالی (386-581م.) به چین منتقل شد و در پارچۀ ابریشمی چین دیده می شد.

در سلسلۀ تانگ (618-907م.)، با جذب عناصر جدید نظام تولید ابریشم به نظام جدید تبدیل شد و نقش هدایت کنندۀ توسعۀ فنون تولید ابریشم چین را ایفا کرد. محصولات ابریشمی این دوره هم دارای سبک ترکیبی از عناصر چینی و غربی بود. در قرن پنجم میلادی ابریشم سبک سغدی (پارچۀ پود نمای جناغی) هم به وجود آمده و بعد از دوران سلسلۀ تانگ در شهرهای شمال غرب چین هم رایج شده است. در این میان شهر دون هوانگ به عنوان یکی از توقف‌گاه‌های مهم و استراتژیک بر چهارراه جادهٔ ابریشم به مرکز مبادلات اقتصادی و فرهنگی بین چین و غرب تبدیل شد. محصولات ابریشمی هم در اینجا مورد معامله قرار می گرفت. در قرن بیستم، انواع محصولات ابریشمی از غارهای دون هوانگ از خاک در می آمده است. این محصولات را از لحاظ کاربردشان می توان به دو بخش تقسیم کرد: وسائل دینی و پوشاک ابریشمی مورد نیاز مردم عام.

در سلسلۀ سونگ (960-1279م.)، به دلیل ناامن شدن راه های زمینی و تغییرات آب و هوا تولید ابریشم در شمال چین روبه انحطاط می رفت و حوضۀ سفلی رودخانۀ یانگ تسه کمکم جایگاه خود در صنعت نوغانداری و تولید ابریشم را پیدا کرد. در این دوره دولت چین در حوزه تجاری و دریانوردی سیاستهای آزاد را وضع کرد و این اقدامات از لحاظ عینی بازرگانی محصولات ابریشمی از طریق راههای آبی را توسعه داد. راه های دریایی که در دوران بعدی به نام «جاده ابریشم دریایی» شناخته شده است بجای راه های خشکی مسیر اصلی تجارت چینی ها با خارجیها شد. در این جریان، فرهنگ سنتی چین و فرنگ اسلامی که از مناطق ایران و عرب به چین انتقال یافت بر تولید ابریشم تأثیرات مهمی را نهاد. فنون نوغانداری و حریر بافی هم رو به تکامل شد. آثار مربوطه هم به طور پیوسته به طبع می رسید.